Lessen uit een grensregio
Grenzeloosheid is een van Maastrichts unieke eigenschappen. De stad herbergt de meest internationale universiteit van Nederland en het krioelt er van werknemers en winkelend publiek uit buurlanden België en Duitsland. Maar de pandemie heeft ook vragen opgeroepen over het idee van een Europa zonder grenzen. Sarah Schoenmaekers en Martin Unfried – specialisten op het gebied van respectievelijk Europees recht en Euregionale samenwerking – zoeken naar antwoorden.
“Ik had nooit gedacht dat ik dit zou meemaken.” Op het moment van schrijven zijn de grenzen tussen Sarah Schoenmaekers’ huis in België en haar kantoor op de Universiteit Maastricht nog steeds dicht. De pandemie heeft een paar dikke strepen getrokken door de pan-Europese werkelijkheid van de Euregio Maas-Rijn (ruwweg het gebied rond de zeshoek Hasselt-Heerlen-Maastricht-Aken-Luik-Eupen).
Schoenmaekers en Unfried zijn lid van EMRIC, een netwerk van organisaties en diensten uit naast elkaar gelegen regio’s in België, Duitsland en Nederland. Met steun van een Interreg-subsidie van de Europese commissie werken ze momenteel aan PANDEMRIC, een project rond grensoverschrijdende samenwerking op het gebied van crisismanagement en openbare aanbestedingen. “Onze grensoverschrijdende governance-systemen doen sommige dingen heel goed,” zegt ze, “maar het bleek dat ze ongeschikt waren voor dit soort crises.”
Geen draaiboek
“Het is begrijpelijk dat landen het heft weer in eigen handen namen en in hun eigen belang handelden,” legt Schoenmaekers uit. “Dit was een extreme noodsituatie, wat betekent dat alle regels niet meer gelden en nationale overheden in het belang van hun eigen land mogen handelen. Vrij verkeer tussen de lidstaten wordt bijvoorbeeld gegarandeerd door de EU, maar als de volksgezondheid in gevaar is kunnen er uitzonderingen worden gemaakt.”
Lees ook
-
Frans Verhey, hoogleraar Ouderenpsychiatrie en Neuropsychiatrie is trots op wat er met het Alzheimer Centrum Limburg is bereikt en op het team dat werkt vanuit één visie: mensen met Alzheimer perspectief op kwaliteit van leven bieden. “Te vaak wordt Alzheimer gezien als een afschuwelijke, dodelijke hersenziekte waar niet mee te leven valt. Maar met de juiste ondersteuning en zorg kun je vaak nog een zinvol en plezierig leven hebben.”
-
Anne Roefs heeft een Vici-subsidie van € 1,5 miljoen ontvangen . De hoogleraar Psychologie en neurowetenschappen van abnormaal eetgedrag, heeft meerdere malen getwijfeld tussen een carrière als wetenschapper of topkok. Inmiddels is ze gepassioneerd over haar wetenschappelijk onderzoek naar bijvoorbeeld obesitas.
-
In het Vidi-project van Ann Meulders, hoofddocent Experimental Health Psychology, ligt de focus op een bewezen voorspeller van chronische pijn: pijnvermijding. Een belangrijk mechanisme achter de generalisering hiervan is onzekerheid over toekomstige pijn. Dit toont haar promovenda Eveliina Glogan in haar proefschrift aan.
